بازسازی پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از ترانسفر گرافت تاندون سمی تندینوسوس

مقدمه: در برخی از بیماران دچار پارگی مزمن تاندون آشیل، نقص تاندونی بیش از cm 6 است و بدین ترتیب استفاده از تاندون­های لوکال پا برای بازسازی تاندون مناسب نیست. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی نتایج بالینی و عملکردی ترمیم پارگی مزمن تاندون آشیل با استفاده از گرافت تاندون سمی تندینوسوس همان سمت بوده است. روش بررسی: بین سال­های 88-1384، 11 بیمار دچار پارگی مزمن تاندون آشیل را جراحی کردیم. میانگین سنی بیماران 4±30 سال بود. میانگین نقص تاندونی در بیماران cm 2±3/8 بود. برای بازسازی تاندون آشیل، از تاندون سمی تندینوسوس همان سمت استفاده شد. نتایج درمان با استفاده ازAOFAS  و ATRS ارزیابی گردید. بیماران به مدت 3/3±4/25 ماه پیگیری شدند. یافته­ها: میانگینAOFAS  و ATRS از 6/5±4/70 و 7/5±7/31 قبل از جراحی به 8/4±8/91 و 2/4±7/88 افزایش پیدا کرد. این افزایش از نظر آماری معنادار بود (000/0=p). پس از جراحی دامنه دورسی فلکسیون در سمت جراحی شده (2/4±5/13) به طور معناداری از سمت سالم (9/3±2/17) کمتر بود (04/0=p). تمام بیماران به جز یک نفر که فوتبالیست حرفه­ای بود، به فعالیت­های پیشین خود بازگشتند. عوارض پس از جراحی شامل یک مورد DVT و دو مورد عفونت سطحی بود. بعلاوه، سه بیمار نیز در پوشیدن کفش با مشکل مواجه شدند. بحث و نتیجه­گیری: این روش با نتایج بالین و عملکردی خوبی در بیماران دچار نقص تاندونی وسیع همراه است. ما استفاده از این روش را برای بازسازی پارگی­های مزمن آشیل در مواردی که نقص تاندونی بیش از cm 6 باشد، توصیه می­نماییم.